Door Laura

September was een heerlijke trainingsmaand. Op de eerste dag van de maand liep ik een halve marathon en dat ging bijzonder goed. Zo goed dat ik naderhand zei: ‘er zijn mensen die trainen voor een halve, maar dat is niet echt een prestatie natuurlijk’. Lekker arrogant, I know. Maar ik voelde het op dat moment echt zo. Misschien omdat een halve marathon niet mijn persoonlijke doel is en deze training dan ook niet voelde als een overwinning.

Verdere hoogtepunten waren de training rondom de Grebbeberg samen met Rutger en de Dam tot Damloop op die ene warme herfstdag. Alles ging goed. Alle 170 gelopen kilometers. Maar toen, op de laatste dag van de maand ging het mis. Ik voelde steken in mijn rechtervoet bij de start van mijn training, maar bleef stug doorlopen. Drie dagen later zat ik bij de fysio die me vertelde dat ik de 32km training komende zaterdag, beter niet kan proberen. Een paar dagen rust en braaf mijn oefeningen doen, dan kan ik volgende week misschien weer wat trainen.

De paniek slaat toe. Nog vier weken. Ik wil, ik MOET trainen nu het nog kan. De laatste twee weken wil ik rust houden en herstellen, maar nu niet! Hoe kan ik die marathon ooit lopen als ik niet eens weet of ik 32km wel red?! En met de paniek komt er een mentale storm op…

Want 42km is ver. En het gaat pijn doen. Tenminste, dat ‘zeggen ze’. Maar ok, pijn kan ik hebben. Toch? Mijn pijngrens ligt toch best hoog? Jawel. Kom op Lau, je hebt twee tweelingen op de wereld gezet en daar heb je heel wat nare dingen bij moeten ondergaan die veel pijn deden. Daar kan geen pijn meer tegenop.

Ok dan. Maar terug naar die twee tweelingen. Is dat niet genoeg prestatie voor mijn lijf geweest? Kan mijn lijf het uberhaupt nog wel aan om een marathon te lopen? Nu zeker niet, want naast die stomme voet, voelt mijn hele lijf zwak. O ja, eten. Ik moet eten. Dat blijft ook een lastig punt; mijn lijf voldoende blijven voeden om deze strijd aan te kunnen. Ook weer niet teveel, want dat blijken mijn maag en darmen niet leuk te vinden na een kilometertje of 15. Hoe zal dat in New York gaan? Moet ik straks elke Dixie bezoeken als we nog niet eens op de helft zijn? Had ik trouwens meer aan krachttraining moeten doen? Wat moet ik eigenlijk meenemen naar New York? En heb ik dat in huis of moet ik voor de zoveelste keer verdwalen in de wereld van sportspullen? Oh, ik moet ook nog een visum regelen. Niet vergeten. Visum. Belangrijk. Want ik ga naar New York. Om 42km te rennen. RENNEN! 42KM! Waarom eigenlijk? Waarom doe ik dit?!

Het was in de maand september echt heel makkelijk om op de vraag ‘ga je nou alweer hardlopen?’ trots te antwoorden: ‘ja, ik train voor de marathon van New York!!’. Maar nu voelt die marathon even als een onmogelijk doel. Ik kan niet eens trainen. En ik wil trainen. Nu. Muziekje aan, tegen de wind in en met regendruppels op mijn huid. Want als ik loop kan ik de wereld aan. Als ik loop word ik arrogant over 21,1km. Als die voet het blijft doen, gaat het lichamelijk best lukken. Die mentale strijd…dat is de echte uitdaging.